تعریف ارتباط

تعریف ارتباط:

ارتباط از نظر لغوی، واژه ای است عربی، (از باب افتعال) در زبان فارسی بصورت مصدری به معنای (پیوند دادن) و بصورت اسم ( به معنای پیوستگی، پیوند و رابطه) می باشد.
ارتباط را در سه حوزه تاریخی می توان بررسی کرد:
1- دوره شفاهی (تمدن باستان بدون خط)
2- دوره مکتوب (تمدن دارای خط)
3- دوره الکترونیک (دوره معاصر)
ارتباط به معنای امروزی، خود دوره هایی را شامل می شود:
1- ارتباط به مفهوم انتقال اندیشه انسانی (پیش از رنسانس)، یعنی هر کس تلاش می کند که محتوای پیام خود راکه در واقع اندیشه انسانی خود اوست به دیگران انتقال دهد.
2- ارتباط پس از اختراع که اهمیتی مضاعف داشته و حجم انبوهی را در اختیار دیگران قرار می دهد.
تقسیم بندی ارتباط:
شخصی (مستقیم)، غیر شخصی (غیر مستقیم) و جمعی (توده ای)
ارتباط شخصی (مستقیم):بدون واسطه و رو در رو، ارتباطی بین پیام دهنده و پیام گیرنده بصورت مستقیم ایجاد می شود.
ارتباط غیر شخصی (غیر مستقیم): با واسطه ی یک وسیله یعنی بدون تماس و گفتگوی رو در رو ارتباط برقرار می شود.
ارتباط جمعی (توده ای): ارتباطی غیر مستقیم است که از طریق رسانه ها ایجاد می شود و این پیام ارتباطی پس از تهیه و تنظیم، به وسیله یک کانال ارتباطی پخش می شود.
هر فرد برای ارتباط با دیگران و انتقال پیام های خود از وسایل مختلفی استفاده می کند، حتی لبخند در حالاتی می تواند نوعی ارتباط باشد.
امروزه هنر های تجسمی، موسیقی، دست نوشته ها، کتاب ها، روزنامه ها، و عکس ها مهمترین وسایل ارتباطی محسوب می شوند. اختراع خط تجسمی با تصاویر و شکل های خاص نظیر هیروگلیف و بعدها چاپ انقلاب بزرگی در زمینه وسایل ارتباطات انسانی بوجود آورد.
بی شک هنر ارتباط تصویری( گرافیک)، سهم عمده ای در ایجاد ارتباطات جامعه امروزه دارد که هر دو با هم از ابتدا تا به حال گام برداشته و به نقطه تلاقی کنون رسیده اند.
هنر گرافیک را در راهیابی هر چه بهتر اطلاعات و پیام ها، نقش فعال خود را به اثبات می رساند هنرمندان گرافیست، مبلغین واقعی برای توسعه و رشد زندگی انسان ها در آینده ای روشنتر دست به خلق آثار نو، بدیع و زیبا می زنند. پس می بایست به تعریف تاریخی و تکنیکی گرافیک پرداخت.[1]



[1] هلر، استیون، و چاوست، سیمور، سبک های گرافیک، نشر مارلیک، تهران، 1387، 10